Elżbieta Ceglarek Drugie życie Leny, Rozpisani 2016

„Drugie życie Leny” zdaje się być powieścią autobiograficzną, a przynajmniej opartą na wątkach z życia Autorki. Bohaterką jest Lena (zdrobnieniem od Elżbieta jest Ela, ale może też i Lena?), dyrektorka przedszkola, samotna matka dorosłej córki. Dawno temu rozwiodła się ze złym mężem. Jest sama. Aż nagle... spotyka na schodach urzędu miejskiego przystojnego ginekologa. Ten z miejsca, jak rażony piorunem, zakochuje się w Lenie i od razu proponuje kawę. Kobieta się zgadza i tak zaczyna się jej romans.

Facet jest niesamowicie szybki. Od razu organizuje jej życie, zachowując się jak wymarzony książę z bajki. Jest doskonały. Za doskonały. Aż chciałoby się uczynić go psychopatycznym mordercą. Pojawia się nawet nadzieja na thriller, gdy nadgorliwy ginekolog zaczyna szukać w swojej ukochanej jakiejś kobiecej dolegliwości. Ona unika jak ognia badań, on nalega, koniecznie chcąc posadzić ją na fotelu ginekologicznym. W końcu mu się udaje. Jaka radość! Lena jest jednak chora. Będzie mógł ją leczyć. Wspaniale. Hura! A więc jednak powieść o psychopacie i jego niewinnej ofierze. Będzie teraz więził ją w domu, okaleczał, wycinając po kolei jajniki, macicę... Super, bo już nudno zaczynało się robić.

Niestety, nic takiego się nie dzieje. Marcin okazuje się być cudownym facetem, czułym, całującym bez przerwy i nie zrażającym się odpychającym zachowaniem Leny. Kobieta czuje się co prawda osaczona jego opiekuńczością, ale poddaje się jej, nadstawiając pupę pod kolejne zastrzyki, które tylko ją osłabiają. Szkoda, bo naprawdę mogłoby powiać grozą. „Drugie życie Leny” stanowi opowieść o nadziejach pań w średnim wieku o spotkaniu jeszcze raz tego jedynego. Choćby przypadkiem, choćby na chwilę. Lenie marzenie się spełnia. Choć traci sporą część wolności, to zyskuje związek z ideałem.

Lektura zbyt życiowa, zbyt prawdopodobna (mimo wszystko), by wciągać na dobre. Czuć też, że książka powstała na skutek osobistych doświadczeń, będąc zapisem radości kobiety, która w jesieni życia spotkała ukochanego, choć już dawno przestała mieć na to nadzieję. I niech jej będzie.