Karen Foxlee Kruchość skrzydeł, Dobra Literatura 2016

Gdy jedna z twoich sióstr rozmawia z aniołami, a potem ginie nagle, pragniesz dowiedzieć się, co było przyczyną, jak doszło do tego, że pełna życia nastolatka nagle zaczyna widzieć światło wokół siebie, mówić dziwne rzeczy, by w końcu odejść na zawsze.

Powieść zaczyna się od pogrzebu nastoletniej Beth, jednej z trzech sióstr. Dziewczyny wiodły dotąd zwyczajne życie, jak pozostali mieszkańcy upalnej, australijskiej prowincji. Będąc z ojcem nad jeziorem, gdzie wszystkie szukały ochłody, Beth nagle mdleje. Zdaje się, że od tego wszystko się zaczyna. Dziewczyna dostaje pierwszej miesiączki, świat wokół niej błyszczy nieziemskim blaskiem, a ona sama zaczyna coraz bardziej oddalać się do członków rodziny, porzuca swoje pasje i zainteresowania. I tylko babcia, mocno wierząca w Boga, widzi, że z dzieckiem dzieje się coś niezwykłego. To ona jest przekonana, że Beth rozmawia z aniołami. Po jej tragicznej śmierci w domu zapada dręcząca cisza, niemalże słyszymy każdy zbędny szelest, który ją przerywa. Młodsza siostra, a zarazem narratorka powieści, stara się dowiedzieć, co właściwie się wydarzyło. Ze skrawków wspomnień, drobnych gestów, zapamiętanych słów, stara się odtworzyć przebieg wydarzeń. Śmierć najbliższej osoby uświadamia jej boleśnie, jak mało tak naprawdę znała swoją siostrę, jak niewiele o niej wiedziała. Nie można dotrzeć do myśli drugiej osoby, nie można jej poznać za życia w pełni, a co dopiero, gdy odejdzie na zawsze.

To bardzo osobista, subtelna powieść, pełna czułości i doskonałego wyczucia delikatnych wahań w ludzkim zachowaniu. W prozie Karen Foxlee nawet mrugnięcie powiek może stać się ważnym znakiem. Upał, suchość powietrza, spora odległość do najbliższego zbiornika wodnego – to wszystko jest tu wyczuwalne. Poszukiwanie siostry przypomina rozpaczliwe próby odnalezienia dziewcząt z „Pikniku pod Wiszącą Skałą”. „Kruchość skrzydeł” jest powieścią także o wkraczaniu w dorosłość, o przekraczaniu tej magicznej granicy między byciem dziewczyną o staniem się kobietą, którą próbuje przekroczyć Beth. Wybiera drogę kłamstwa i oszustwa, co staje się poniekąd przyczyną coraz głębszych konfliktów w rodzinie. Jej członkowie tracą do siebie zaufanie. Pragnienie dorosłości przejawia się w próbach zasmakowania używek dostępnych dorosłym, kolejnych zakazach, które Beth łamie. Dziesięcioletnia wówczas Jennifer, narratorka opowieści, stara się rozgryźć tajemnicę siostry. Całość staje się coraz bardziej zagmatwana, lepka od wszechogarniającego dusznego upału. „Czułam, że pustynne anioły są wszędzie dookoła. Obracały się, robiły salta i szybowały na rozpostartych skrzydłach. W powietrzu czuć było ich pióra i ich oddech.”

Z pewnością nie jest to lekka, łatwa i przyjemna lektura na lato. Polecałabym ją raczej na zimne, jesienne wieczory. Wymaga skupienia i refleksji. Pełne wyczucia pióro Autorki zasługuje na liczne, przyznane powieści nagrody.