1. Napisałaś dwie historie, których głównym wątkiem jest sen, a raczej
senne koszmary, które mają wiele wspólnego ze światem rzeczywistym i
przeszłością. Skąd taki pomysł? Czy inspiracją był jakiś koszmar?

Moja wyobraźnia pracuje na najwyższych obrotach, płata figle i zaskakuje, podobnie jak historie opowiedziane w powieściach. To właśnie ona stanowi główne źródło inspiracji. Pomysł na Niewolników Snów pojawił się nagle, zupełnie nieoczekiwanie, pewnego jesiennego popołudnia. Do napisania tej serii nakłoniła mnie córka, której dedykowana jest pierwsza część. Jej wiara dodała mi sił, sprawiła, że zapragnęłam ponownie sięgnąć po marzenia. Uśpiona wyobraźnia budziła się do życia by za chwilę pracować w zawrotnym tempie. Nie mam pojęcia skąd wziął się pomysł. Nie poszukuję związku z przeszłością czy konkretnym koszmarem. Pewnie gdybym zaczęła zastanawiać się głębiej, niektóre z wykreowanych wątków, nabrałoby osobliwego znaczenia. Podświadomie czerpiemy z bogactwa życiowych doświadczeń. Większość chwil pozostawia ślad.
Pisałam od zawsze, odkąd pamiętam. Przez lata, niedokończone teksty lądowały w szufladzie. Czasy prozy przeplatały się z poezją. Potrzebowałam bodźca. Córka uwierzyła we mnie jako pierwsza, pchnęła do działania, przekonała, że nadszedł czas, by stworzyć powieść od początku do końca, a potem podzielić się z innymi. Na poczekaniu wymyśliłam historię. Powstał początek, tytuł i zakończenie. Na resztę należało chwilę poczekać i odpowiednio ubrać w słowa. Sny fascynują mnie od dawna. Mają w sobie magię, a noc zawsze kryje tajemnicę. Uwielbiam dreszczyk emocji. Moment, kiedy strach potęguje niepewność. Jestem przekonana, że każda przeszłość kryje sekret, zazwyczaj jednak boimy się spoglądać wstecz. Poza tym, wciąż balansuję na granicy. Stan faktyczny i obiektywizm bezustannie kłócą się z fikcją.

2. W drugiej części wątek romansowy zostaje utrzymany, ale brak
jednoznacznego zakończenia. Czy to znaczy, że szykujesz trzecią część?

Nie mogę tego wykluczyć, chociaż w powieściach uwielbiam niejednoznaczność. Pozostawiam czytelnikom pole do popisu. W drugiej części pojawia się zupełnie nowy wątek. Krótki i szalony romans z udziałem nowego bohatera, ale zakończenie faktycznie może wyznaczać początek kolejnym losom. Zdaję się na to, co przyniesie czas, który, podobnie jak życie, pisze scenariusze.

3. Jaki masz system pracy? W jakich porach doby najlepiej Ci idzie
pisanie?

System pracy nie określają żadne reguły, a najcudowniej pisze się wtedy, kiedy czasu zupełnie brak, czyli w ciągu dnia. Chwila na pisanie musi być zaplanowana. Potrzebuję ciszy i skupienia. Świat wokół musi na moment przestać istnieć. Kiedy ktoś wkrada się w niego zakłócając myśli, spadam na ziemię, gubię wątek, a sytuacja wprawia mnie w rozdrażnienie.

4. Pracujesz regularnie? Czy piszesz, kiedy masz chęć, ochotę, wenę?

Z weną bywa różnie. Zdarzały się sytuacje, kiedy odkładałam powieść na kilka miesięcy. Tak było z pierwszą częścią. Ostatnio jestem bardziej zmobilizowana. Potrafię poukładać dzień, uporządkować myśli i znaleźć chwilę. Nawet kilka nowych wersów pcha powieść do przodu. To bardzo ważne.

5. Jak godzisz życie osobiste z pisarstwem? Jedno drugiemu przeszkadza,
czy wręcz przeciwnie?

Zarówno jedno i drugie to dwa zupełnie odrębne światy, które niestety się wykluczają. Kiedy piszę, przenoszę się w inny wymiar. Funkcjonuję na planecie, na której jestem tylko ja i moja fantazja. Tam nie mieszka nikt inny. Osoby trzecie zaburzają rytm, powodują nieprzewidziany chaos. Codzienność staje się zaprzeczeniem pracy twórczej. To trudne, ale taka jestem i tylko tak potrafię tworzyć.

6. Jak na Twoje teksty reagują bliscy? Chwalisz się im? Radzisz kogoś?
Wspierają Cię w tym, co robisz?

Zazwyczaj pomysły pozostawiam dla siebie. Rzadko uchylę rąbka tajemnicy i bardzo rzadko proszę o radę. Dzieło oddaję w ręce zainteresowanych dopiero po wydaniu. Wsparcie bliskich polega na tym, że rozumieją i szanują potrzebę separacji, spokoju i ciszy podczas pisania. Za to jestem im wdzięczna.

7. Jakie jest Twoje największe marzenie, związane z pisarstwem?

Największe marzenie już się spełniło. Opowiedziane przeze mnie historie ujrzały światło dnia. Pisanie jest jedną z trzech największych pasji i daje coraz więcej satysfakcji. Podróże są ucieczką, żeglowanie przynosi wraz z wiatrem powiew wolności, a pisanie pozwala pożegnać szarą rzeczywistość i uwolnić błądzące po głowie myśli. Równoważy emocje. Uznanie czytelników wyzwala energię do działania, potęguje radość i wiarę w sens tego, co robię.

8. Lubisz czytać? Czy książki innych Autorów Cię inspirują?

Czytać lubię, ale nie lubię się wzorować. Nie szukam inspiracji wśród istniejących na rynku powieści. Przed rozpoczęciem pracy twórczej nie czytam, a kiedy piszę skupiam się tylko na tej czynności, bezgranicznie ufając wyobraźni. W dzisiejszych czasach trudno chwalić się brakiem naśladownictwa. Nawet jeżeli faktycznie tak jest. Pewne wątki w sposób niezamierzony zapisują się w naszej świadomości. Czasami mam wrażenie, że już wszystko zostało opowiedziane. Tym bardziej cieszą mnie opinie czytelników, kiedy twierdzą, że z podobną fabułą nie spotkali się w żadnej innej powieści.

9. Kto jest Twoim ulubionym Autorem?

Jest ich wielu. Nie sposób wymienić. Fascynuje mnie literatura polska, angielska, hiszpańska i mocne historie prosto ze Skandynawii.

10. Jakie masz plany wydawnicze na ten rok? Dalsze części Niewolników
snów, czy coś zupełnie innego?

Druga część właśnie się ukazała. Co do przyszłości, mam nadzieję, że ten rok przyniesie jeszcze jedną niespodziankę i będzie to coś zupełnie odmiennego. Reszta owiana jest tajemnicą. Ściśle trzymam się swoich zasad.