Bartłomiej Basiura Uczeń Carpzova, Rozpisani.pl 2014

Dobrze napisany kryminał realizuje dawno ustalony schemat: zbrodnia – śledztwo – znalezienie winnego – udowodnienie winy – wyciągnięcie konsekwencji. Znając ten wzór, czytelnik ma określone oczekiwania, które autor musi spełnić. Bartłomiej Basiura umieszcza akcję swojego kryminału na Śląsku. Mysłowice, Katowice, Gliwice – to miejsca, w których na młode kobiety czyha brutalny morderca. Te okolice miały już swojego Wampira z Sosnowca, ale Uczeń Carpzova przerasta go inteligencją, zimną krwią i... chorą skłonnością do torturowania ludzi. Policja nadaje mu ten przydomek, gdyż działania zabójcy kojarzą się z nowożytnymi torturami opisanymi przez niemieckiego prawnika Benedicta Carpzova. Jego fan precyzyjnie realizuje jego metody.

Powieść jest drugą częścią trylogii o policjantce z problemami (a jakże!), Marii Kozielskiej. Tutaj kobieta zmierzyć się musi z rozpadającym się małżeństwem, tęsknotą do synka wychowywanego przez jej matkę i samotnością kobiety z prowincji, która przeniosła się do dużego miasta. Kozielska całkowicie poświęca się wykonywanym obowiązkom, przesłuchując kolejne osoby i próbując powiązać ze sobą fakty. Autor uniknął częstego błędu pokazywania nagłych olśnień, gdy fakty do niczego nie prowadzą i śledztwo utyka w martwym punkcie, a mimo to prowadzący sprawę detektyw zaskakuje wszystkich logicznym rozwiązaniem zagadki i wskazaniem sprawcy. Sprawnie za to prowadzi pozornie odległe wątki, rozkładając wskazówki w tekście tak, by czytelnik sam spróbował znaleźć powiązania między osobami. Jest tu także wątek polityczny – mamy bowiem samego premiera, który jawi się niemalże jako ojciec narodu, całkowicie poświęcony pracy, ale nie wolny od problemów rodzinnych. W miarę rozwoju fabuły okazuje się, że wątek premiera nie pojawił się przypadkowo, wyłącznie jako tło, a ma wielkie znaczenie dla całej fabuły, ukazując przy tym głębszy sens ukazanego w książce problemu. Póki strzela się do ludzi gdzieś daleko, poza granicami kraju, nie ma problemu, nas to bezpośrednio nie dotyczy. Gdy jednak te same metody sprawiania bólu pojawiają się u nas, przestaje nam się to podobać. Gdy my zabijamy jest w porządku, gdy nas atakują, bijemy na alarm. Główny bohater, były żołnierz walczący w Afganistanie, postać wyzbyta uczuć, wychowana bez miłości, jest przekonujący, ma swoje racje, choć trudno popierać jego działania. Żyje na marginesie społeczeństwa, według własnych tylko zasad. Pod tym względem jest przerażający, nie wiadomo bowiem czego spodziewać się po człowieku, który nie ma ludzkich odruchów, nie czuje współczucia, a jedyne, co go podnieca – to ból. On sam jest poniekąd ofiarą systemu, który gdzieś na swoich obrzeżach produkuje ludzi gotowych do zabijania bez skrupułów.

Książka jest dobrze skonstruowana pod względem fabularnym, spełnia wszystkie wymogi gatunku, choć nie jest wolna od nieco naiwnych sformułowań i uproszczeń. Pisana jednak była przez dziewiętnastolatka, przepełnionego pasją i wiarą w to, co robi. Istotne jest również to, że Autor publikuje swoje książki samodzielnie, dbając o całą marketingowo-promocyjną otoczkę. Ma profesjonalnie przygotowaną stronę internetową, książki wydane są w serwisie rozpisani.pl, dystrybuowane do księgarni, dostępne w wersji elektronicznej, do tego wsparte recenzjami i patronatami medialnymi. Wszystko to dowodzi, że do wydania i promocji książek wydawca jest już zbędny. Autor radzi sobie świetnie sam.