Przedstawienie zaczynało się o 12.00.
Zaplanowała wszystko – kwiaty dla pań, upominki, kiedy odebrać córkę, żeby zdążyć. Zapomniała lub nie pomyślała o jednym – to jedno sprawiło, że, jak zwykle, była inna – gorsza od reszty, nieobyta, samotna.
Może tylko ona tak to postrzegała a może ktoś patrzył z uśmieszkiem, z pogardą, ze zdziwieniem. Obserwowała otoczenie i marzyła, chociaż o wycinku normalności.
To wszystko, co dla innych było zwyczajne – rozmowy, spotkania, swoboda, akceptacja – dla niej było w sferze marzeń, takich niespełniających się. Czuła się osaczona i obserwowana – każdy jej ruch nieudolny, śmieszny, wymuszony, sztuczny. Marzyła tylko o tym, żeby wyjść – szybko, niezauważenie, zniknąć.
Reszta świata miała normalne, ciekawe życie – ona życia nie miała, była to ciągła walka, ciąg nadziei, które nigdy się nie spełniły. Każdego dnia nadzieje ożywały – może dziś?
Były wyjątki, takie perełki, kiedy spajała się z resztą i płynęła… radośnie, lekko, dziecięco. Marzenie pryskało przy kolejnej okazji, proste, niewymagające sytuacje… Jak się zachować, co powiedzieć, jak zareagować?
Dzieci są spontaniczne, jej dzieci też, gdy jest gdzieś z nimi – niepewność rośnie, poczucie bycia obserwowaną, sprawdzian, wyzwanie. I znowu coś nie tak, coś…. Ale co? Tego nigdy nie była pewna. Co robiła nie tak, że te spojrzenia potępiające, odrzucające? Przecież tak bardzo się starała… a może za bardzo? Skąd brać swobodę, pewność, kiedy z tyłu nie ma żadnego zaplecza, przyjaciół, potwierdzenia, pocieszenia?
Przez pewien czas należała do jednej z grup, potem była przerwa, jednak wciąż chęć powrotu. Jakie rozczarowanie, kiedy na ulicy już nikt jej nie znał, zabrakło „cześć”, wzrok odwrócony. Dlaczego? Nigdy się nie dowiedziała. Bo była inna? Nie grała, nie udawała, trochę naiwna, trochę nieprzystosowana, to wystarczy? Tak mało…
Czemu szczerość tak dużo kosztuje, jest tak niewygodna, nieużywana? Może wtedy coś by zmieniła, poprawiła, zrozumiała? Czemu tak często odwracamy wzrok?
Czy to tylko ja? Czy są jeszcze inni?