Lubimy czytać fraszki, nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. Obcujemy z nimi (w polskiej literaturze) od twórczości Biernata z Lublina, figlików Mikołaja Reja przez fraszki Jana Kochanowskiego do utworów Stanisława J. Leca oraz Jana Sztaudyngera.
Pewnie lubimy je dlatego, że są krótkie, stanowią swego rodzaju obrazki obyczajowe, na których sportretowane są nasze wady i słabości lub zachowania związane z tematami tabu, najczęściej relacjami damsko-męskimi.
Niegdyś, tematyka poruszana przez autorów fraszek była dość szeroka. Wyróżniane były fraszki polityczne, obyczajowe, miłosne, filozoficzne czy refleksyjne. Dzisiaj są to najczęściej utwory dowcipne, satyryczne, jednak nadal są mocno związane z obyczajowością.
Dowodem na to niech będzie zbiór fraszek autorstwa Tadeusza Fracha. Ich tematyką jest alkowa i jej okolice, czyli wszystko to, co wiąże się z intymnymi relacjami damsko-męskimi.
To seks kształtuje postawy, rodzi nie tylko samych wykonawców ale i ich pomysły, twórczość, daje polot i fantazję w działaniu, poczucie spełnienia, a i wytchnienie po szarości codzienności, pozwala nabrać dystansu do smutnej czasem rzeczywistości, ładuje umęczone akumulatory energii niezbędnej do normalnej, codziennej egzystencji.
Towarzyszy nam przez całe życie, w formie mniej czy bardziej aktywnej – realizowanej, czy choćby oczekiwanej, a zawsze wymarzonej – pisze Tadeusz Frach.
A fraszki? Pozwalają spojrzeć na naszą namiętność ze zdrowym dystansem i pośmiać się z naszych niedoskonałości oraz kompleksów.