bazylia5
liczba publikacji: 33
liczba punktów: 374

Śmierć czai się za każdym drzewem (54 - 56)

– Zostaniesz moją żoną? – spytał swobodnie, wznosząc toast szampanem, ot tak, od niechcenia. Nawet gdybym oczekiwała, że pytanie takie właśnie padnie z jego ust, to nie wpadłabym nigdy na to, że można je zadać zaraz po litanii wyrzutów i pretensji. Siedziałam jak na rozżarzonych węglach, modląc się o to, by ten wieczór jak najszybciej się zakończył.
– Nie musisz odpowiadać już teraz – zastrzegł, wznosząc kieliszek do góry – wiem, że to poważna decyzja, musisz ją przemyśleć. Rozumiem, Majeczko. Nie będę naciskał ani robił wyrzutów. Zapewniam.
Jedliśmy przez chwilę w milczeniu. Jego pytanie wprawiło mnie w zdumienie. Nie wiedziałam, jak mam się zachować.
– Chcesz zobaczyć swój pierścionek? – zapytał.
Nie zdążyłam odpowiedzieć, gdy ujrzałam w jego dłoni pierścionek z białego i żółtego złota z pięknym oczkiem.
– Zgodnie z tradycją, z diamentowym oczkiem. Właściwie to nie diament a brylant, ale to chyba nie ma znaczenia? – zapytał retorycznie, a mnie zaschło w ustach. Piękno pierścionka, jego prostota i elegancja mnie zszokowały.
– Majeczko – szepnął Hubert – przymierz dyskretnie, gdyby był za mały lub za duży, to będę musiał go zanieść do jubilera.
Było mi wstyd za siebie, za to, że nadstawiłam moją cholerną rękę z moim równie cholernym palcem, na który Hubert wsunął ten przepiękny pierścionek. Pasował jak ulał i płakać mi się chciało na samą myśl o tym, że będę musiała go ściągnąć i oddać.
– Dobry? Trzeba nieść do jubilera? – zapytał Hubert, a ja tylko przecząco pokiwałam głową.
– To może już dziś go weźmiesz? – wyszeptał.
Biłam się z myślami. Co robić? Co robić? Oddać, odmówić, zrezygnować z tego pierścionka, z Huberta, z małżeństwa? Dobiegałam czterdziestki, nigdy nie miałam szalonego powodzenia, czy powinnam oddać pierścionek, odmówić Hubertowi i czekać na księcia na białym koniu? To by były jaja. Biały koń. Rodzina zsikałaby się ze śmiechu. Zresztą dzisiaj już takich nie robią. Ale czy można wyjść za mąż za człowieka, do którego nie czuje się czegoś więcej ponad sympatię i życzliwość? Z drugiej strony, czy takie szalone uczucie nie zaślepia? Ile to małżeństw rozpadło się mimo szalonego uczucia i deklaracji, że zakochani nie mogą bez siebie żyć? Hubert mi się podobał jako mężczyzna, czułam się przy nim bezpiecznie, był wolny, szarmancki, miał poczucie humoru, fantastyczny gust. Umiał zarabiać pieniądze i zapewnić bezpieczeństwo finansowe. Przy takim mężczyźnie moja praca byłaby czystą przyjemnością, hobby, któremu mogłabym się oddawać bez strachu o jutro. Przy nim zwiedziłabym świat, o czym marzyłam od zawsze. Czy stać mnie było na zrezygnowanie z takiej oferty? Wprawdzie czasami bywał bufonem, ale kto nim od czasu do czasu nie bywał? Przecież chciałam mieć rodzinę, dzieci, dom. Ale czy byłabym dobrą żoną? Czy Hubert nie zacząłby żałować po pewnym czasie, że się ze mną ożenił? Mój charakter nie należał do najłatwiejszych, czy ten człowiek, który miał za sobą piekło nieudanego małżeństwa, nie wpadłby z deszczu pod rynnę?
Hubert patrzył na mnie z uśmiechem, trzymając mnie za dłoń. Wyglądał dobrze, naprawdę dobrze, cholernie dobrze w blasku świec.
– Majeczko?
– Ale czy…? – nie wiedziałam, jak zadać to pytanie. – Czy kiedyś nie będziesz żałować, że to ja? Jest tyle kobiet. A ja? Co ja?
– Nikt inny mi nie jest potrzebny – zapewnił – wiem, że ten pierścionek, ta propozycja…, że może są takie szybkie, takie nagłe, ale nie mam żadnych wątpliwości.
– Ale ja chcę mieć dzieci – spojrzałam na niego z pewnością, że zaraz się wycofa.
– Ja też. Zawsze chciałem. Zofia nie mogła mieć dzieci. Albo nie chciała. Odmówiła badań. Wydaje mi się, że ja jej wystarczałem za całą rodzinę, dzieci i wszystkich mężów tego świata. Skoncentrowana była maksymalnie na mnie. Prze dwadzieścia cztery godziny na dobę.
To co z tym pierścionkiem? – spytał cicho.
– Jest dobry. I bardzo piękny. Dziękuję – odparłam.
Wznieśliśmy toast za naszą wspólną przyszłość.


55.

– Się postarał – Ziutek z uznaniem pokiwał głową, oglądając pierścionek. Siedzieliśmy przy stole. Mama podparła głowę ręka i siedziała zasępiona. Baśka przymierzyła pierścionek i podsunęła go pod nos Ziutkowi.
– Ty nie musisz kupować tak drogiego. Drogi już miałam i co?, szczęścia mi nie przyniósł. Tylko sama chcę go sobie wybrać, żebyś mi się nie silił na żadne niespodzianki – zastrzegła. Spojrzałam na nich oboje spode łba. Zaczynali mnie oboje wkurzać. Ja tu przytargałam pierścionek jak się patrzy, a ci próbowali umniejszyć moje osiągnięcie.
– A ty już rozwód masz? – dogryzłam. – Najpierw jednego męża pogoń, a potem za drugim się oglądaj. I nie o tobie teraz mowa – nie dopuściłam Baśki do głosu – tylko o mnie. Co myślicie?
– Dziecko, ale ty go znasz tak bliżej pół roku tylko – mama wyglądała na strapioną. – Czy to nie za szybko jakoś? To poważna decyzja.
– Baśka Ziutka tyle samo, a już mu ciosa kołki na głowie o pierścionek – odparowałam. – Konkrety poproszę – zażądałam. – No mówcie coś! Co mam robić?
Baśka westchnęła głęboko. Ziutek milczał jak zaklęty. Mama dramatycznie kiwała głową.
– Czyli nie jesteś pewna, jeśli pytasz, co masz zrobić? – Ziutek zdecydował się wyrazić swoją opinię.
– Eureka! – zdenerwowałam się. – Mam wątpliwości. Rozumiesz?
– Nie kłóćcie się! – krzyknęła Baśka. – Weźmy wszystkie za i przeciw. To poważna decyzja. Zacznijmy od początku. Chcesz wyjść za mąż czy odpowiada ci staropanieństwo?
– Chcę wyjść – odparłam zgodnie z prawdą.
– Niekoniecznie za tego pryka – podpowiedziała mama.
– Mama, uspokój się! – Ziutek uderzył pięścią w stół.
– Chcesz mieć dzieci? – kontynuowała Baśka.
– No jasne, że chcę.
– A on? Też chce?
– Mówi, że chce.
– To czemu do tej pory ich nie ma? – mama nie dawała za wygraną.
– Ponoć Zofia nie mogła.
– Sraty pierdaty – nie wytrzymała mama. – A taki stary pryk to jakie dzieci zrobi? Jeszcze upośledzone jakieś biedulki będą. Z downem dzieci narobi. Toż to stary dziad! Gdzie mu dzieci robić?
– Ile on ma właściwie lat? – zainteresował się Ziutek.
– Dwadzieścia lat starszy! – wyręczyła mnie mama. – Pięćdziesiąt sześć!
– Wróćmy do tematu – zarządziła Baśka. – Podoba ci się? Jako mężczyzna?
– No, przystojny jest, chyba wiesz? – wysiliłam się na uszczypliwość.
– A w łóżku? – Baśka potrafiła być niezwykle bezpośrednia.
– Zgłupiałaś? – wrzasnęłam.
– Nie zgłupiała, nie zgłupiała – mama pogroziła mi pięścią. – Dorosła jestem, męża miałam, rodziłam, dla mnie łóżko nic nowego. Mów! – zażądała.
– Majka, odpowiada ci? To nie jest jakaś tam bagatela, będziesz z nim żyła przez następnych kilkadziesiąt lat – Ziutek poparł mamę.
– Nie wiem – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
– Jak to nie wiesz? – Ziutek wydawał się zaskoczony.
– No nie wiem, nie zaszliśmy tak daleko.
Zapadłą chwilową ciszę przerwał jazgot mamy.
– A nie mówiłam? – zaśmiała się. – Taj Bez Jaj!
– Mamo! – nie wytrzymałam. – Ja z tobą nie wytrzymam. Naprawdę.
– No przesadziłaś, no przegięłaś na całego – Ziutek stanął za mną murem.
– E tam – naburmuszona mama machnęła lekceważąco ręką, wstając od stołu. – Róbcie sobie co chcecie, ale powiem ci Majka jedno: to nie jest człowiek dla ciebie. Może i ta Zofia była okropna. Może był z niej nieużytek, ale z tym Hubertem też nie wszystko jest w porządku. Ja się go boję. Nie wiem dlaczego. Ale nie będziesz z nim szczęśliwa. – Mama wyszła do drugiego pokoju, zostawiając nas samych.
– Maja – Baśka patrzyła na mnie uważnie – ja wprawdzie obiecałam, że nic nie powiem, ale chyba to jest taki czas, kiedy złamać dane słowo muszę. Ale muszę też cię prosić, żebyś mnie nie wydała. Nie chcę wchodzić w konflikt, zwłaszcza że chcę być blisko ciebie. Nawet po twoim ślubie. Pamiętasz te zdjęcia Jerzego z blondynką? Ja je widziałam. Pokazał mi je Hubert.
– Co? – zapytaliśmy z Ziutkiem jednocześnie.
– No Hubert. Miał te zdjęcia w aparacie.
– Ciekawe jak je zdobył – zastanawiał się Ziutek.
– Mówił, że zauważył Jerzego przypadkowo i zrobił zdjęcia…
– Przypadkowo zauważył, przypadkowo miał przy sobie aparat – zastanawiał się Ziutek.
– Wiesz, na jednym ze zdjęć ta kobieta była ubrana inaczej…– dodała cicho Baśka, a ja nie wiedziałam już co o tym wszystkim myśleć.

56.
Następne dni mijały mi na rozmyślaniu nad moją decyzją. Coraz częściej się nad nią zastanawiałam, dochodząc do wniosku, że być może przyjęłam pierścionek zaręczynowy zbyt pochopnie. Chciałam zapytać Huberta, w jakich okolicznościach narobił tych zdjęć Jerzemu, dlaczego na tych zdjęciach Joanna była w różnych strojach. Czyżby przebierała się co godzinę? A jeśli Hubert fotografował ich przez kilka dni? Jak to się stało? Bywał w tych samych miejscach? A przede wszystkim – skąd wiedział, kim jest Jerzy? Skąd Hubert wiedział, że ja jestem z nim związana, skoro nigdy się z nim nie afiszowałam? Nawet moja rodzina go nie znała. Jak to się stało, że Hubert wypatrzył mnie z Jerzym, a potem go najprawdopodobniej śledził, fotografował i zmanipulował Baśkę, która posunęła się do tego, że bez mojej wiedzy zakończyła za mnie tę znajomość? Najchętniej zapytałabym o to Huberta, ale przecież Baśka błagała, bym jej nie wydawała. Tak więc codziennie zmagałam się z wątpliwościami, które galopowały w mojej głowie niczym tabuny dzikich koni po stepie, gdy tymczasem „mój narzeczony” poczuł się już bardzo pewny swojej zdobyczy w mojej skromnej osobie i odwiedzał mnie każdego dnia w bibliotece, domagając się zorganizowania spotkania z moją matką i bratem.
– Może ty, Majeczko, jesteś nowoczesna, ale ja wolę po staroświecku przestrzegać konwenansów i poznać przyszłą teściową i szwagra – tłumaczył. – Poza tym przecież trzeba omówić kwestie ślubu. Przecież chyba nie chcesz wyłączyć z tych planów rodziny? Ja rodziny już nie mam, ale twojej mamie i bratu na pewno byłoby przykro, gdyby dowiedzieli się o tym w ostatniej chwili. Prawda?
Poniekąd przyznawałam mu rację, ostatecznie jeśli się na ten ślub zdecydowałam, to powinnam go wprowadzić do rodziny, o czym Hubert najwyraźniej marzył, ale wiedziałam, z jaka niechęcią mama myślała o moim ewentualnym zamążpójściu. Zwłaszcza, że jej przyszły zięć był od niej młodszy tylko o dziewięć lat… Mój kierownik zachowywał daleko posunięty dystans, unikając spotkań z Hubertem, a ten wyczuwał chyba te emocje i nie narzucał się towarzysko, ograniczając się do kulturalnego przywitania. W okazywaniu rezerwy i trzymaniu ludzi na odległość Hubert mógł startować w mistrzostwach świata.
– Pani Maju – zagaił mój kierownik któregoś dnia, gdy byliśmy sami – czy to prawda, co mówią ludzie?
– A co mówią? – zapytałam.
– Nie pogniewa się pani, gdy powtórzę? Nie wszystkie opinie są przychylne.
– Proszę mówić, zawsze jest lepiej wiedzieć niż trwać w błogiej nieświadomości – uśmiechnęłam się do pana Czesława, bo wiedziałam, że jest on człowiekiem uczciwym i dobrze życzył ludziom, a mnie zawsze traktował wręcz po ojcowsku. Jego niepoprawna politycznie orientacja seksualna mnie ani nie raziła, ani nie interesowała, choć pamiętam, jak spędzała sen z powiek dewotkom, gdy gruchnęła wieść, że pan Czesław od kobiet woli osobników własnej płci, mimo że nikt go nigdy z takim osobnikiem nie widział. Być może częste wyjazdy pana Czesława na kiermasze i targi nie były podyktowane li tylko zawodową ciekawością, ale co to kogo mogło obchodzić? A może plotki o tej orientacji wywołało uparte trwanie pana Czesława w stanie kawalerskim?
– Niektórzy mówią, że państwo jesteście już po słowie, że się tak staromodnie wyrażę… – zawiesił głos, oczekując pewnie, że zaprzeczę lub potwierdzę, a gdy milczałam, kontynuował. – Ale to nie jest nic dziwnego. Jest pani młodą, atrakcyjną i przemiłą kobietą, więc jak można się dziwić, że mężczyźni się za panią oglądają? Najgorsze jest to, co mówią o pani Zofii. Zawistników nie brakuje i dotarły do mnie pogłoski jakoby pani Zofia wcale nie zginęła w wypadku, tylko targnęła się na swoje życie po tym, jak odkryła wasz…romans. Plotka głosi, że pan Hubert ją wyrzucił z domu, bo chciał się z nią rozwieść z pani powodu.
– Rany boskie – zdołałam wydukać, bo głos mi uwiązł w gardle.
– No właśnie. Pani Maju, takie plotki mogą zatruć każdą radość, a w naszym mieście nie ma się gdzie ukryć. Ja nie pozwalam nawet na najmniejszą insynuację, gaszę ją w zarodku, ale tak sobie myślę, że to świństwo, które zaczyna się dziać, narasta jak kula śniegowa i któregoś razu runie prosto na panią.
– Więc co ja mam zrobić? – zapytałam głosem na granicy płaczu. Sytuacja zaczynała mnie przerastać.
– Pani Majeczko, niech pani nie płacze, proszę – kierownik pogładził moją dłoń. – Jeśli chce sobie pani ułożyć życie z panem Hubertem, to proszę nie bać się opinii publicznej. Nikt nie może pani zabronić wyjścia za mąż. Pan Hubert też ma prawo do małżeństwa z normalną kobietą, a jego dotychczasowe stadło do szczęśliwych nie należało. Pani Zofia, świeć Panie nad jej duszą, nie była wzorem żony. Trudno było znaleźć kogoś mniej życzliwego od niej i proszę się nie oburzać. Doskonale wiem, co mówię. Z każdej sytuacji jest wyjście. Jeżeli nie wytrzyma pani tych małomiasteczkowych perturbacji i będzie pani chciała, spróbuję pani pomóc w znalezieniu pracy w innej miejscowości. Mam wielu znajomych, wiele długów wdzięczności, nie pozwolę pani skrzywdzić. Proszę nie martwić się na zapas. Przepraszam, że pani powiedziałem o tych plotkach, ale tak sobie myślę, że gorzej jest trwać w niewiedzy. I chciałem tez pani powiedzieć, że ja zawszę będę panią darzył szacunkiem i sympatią. – Uśmiechnął się delikatnie i poszedł do swojego kantorka, zostawiając mnie z moimi myślami. Zaczynała mnie ogarniać czarna rozpacz.

Wyświetleń: 227  |  Dodano: 2016-05-26 21:42  |  Punkty od użytkowników: 0
Dodaj komentarz
Tylko dla zalogowanych
Wyślij wiadomość
Tylko dla zalogowanych
Dodaj tekst do ulubionych
Dla wersji rozszerzonych
Oceń publikację
Tylko dla zalogowanych
Komentarze

Jeszcze nikt nie skomentował tej publikacji.
Bądź pierwszy!


 
Zobacz również
Turniej łuczniczy
powieść 2023-04-18 09:08
Fragment powieści pt.: "Królewski szpieg - turnieje", w którym rywalizują ze sobą najlepsi łucznicy...
Zabójczy bliźniacy
powieść 2023-04-18 09:01
Fragment powieści pt.: "Królewski szpieg - Turnieje", w którym główny bohater musi walczyć z nasłanymi...
Okrutny wyrok...
opowiadania 2023-02-08 17:20
Brak wiedzy i świadomości prowadzi do okrucieństwa wobec gołębi, które są niezwykle pożyteczne,...

Projekt i wykonanie: a3m agencja internetowa