Jestem świeżo po przeczytaniu pierwszej części trylogii szpiegowskiej autorstwa Vincenta V. Severskiego – „Nielegalni”. Już dawno książka mnie tak nie wciągnęła, żebym zarwała kilka nocy pomimo zmęczenia i piekących oczu.
Po „Nielegalnych” sięgnęłam dopiero po spotkaniu autorskim z pisarzem i zapoznaniem się z jego przeszłością, na tyle ile nam pozwolono. Zdaję sobie sprawę, że ta rozmowa miała niebagatelny wpływ na postrzeganie opisanej historii oraz bohaterów. Nie sądzę, żebym tak samo przyjęła zarówno fabułę, jak i szczegóły operacyjne, gdybym nie miała świadomości, że napisał to prawdziwy szpieg. Zachowanie Severskiego podczas spotkania potwierdzało, że bycie agentem wywiadu to nie tylko zawód, a bardziej styl życia. Również czytając historię ukrytych dokumentów NKWD, nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że mogłaby się wydarzyć w rzeczywistości. Ilość szczegółów opisujących zarówno plenery, jak i metody działania bohaterów po raz kolejny pokazują, że napisał to fachowiec znający się naprawdę na rzeczy.
Skomplikowana fabuła, wiele wątków, które w pełni uzupełniają się dopiero na samym końcu, niesamowicie trzymają w napięciu. I nawet przesunięcia czasowe pomiędzy niektórymi rozdziałami przestają przeszkadzać w ostatecznym rozrachunku. Przede wszystkim daję duży plus za bohaterów, którzy pomimo codziennej bliskości wielkiej polityki, potrafią zachować dystans, zdrowy rozsądek i nie dają się bezpośrednio wciągać chore gierki. Tę grupę niezwykle inteligentnych ludzi, dla których rzeczywiste dobro kraju jest na pierwszym miejscu (niezależnie od aktualnie rządzących ekip), śmiało można nazwać polskimi bohaterami przez duże B.